Joan den ostegunean, Estaturik gabeko Nazioen kirolean mahai-ingurua egin zen Bizkaiko Abokatuen Elkargoan, eta bertan euskal selekzioen nazioarteko ofizialtasunaren egungo egoera aztertu zen. Elkargoaren gonbidapen adeitsuagatik eskerrak emanez, Kirol Legeak, gaztelaniazkoak zein euskarazkoak, gai honi buruzko edukietan parte hartzeko aukera izan nuen.
Estatuko Legeari dagokionez, bere 48.2 artikuluaren aplikazio-eremua azpimarratu nuen, benetako nobedade legegilea, ahalbidetzen baitu, EAJ taldeak aurkeztutako aldaketari esker, kasu batzuetan federazio autonomikoak dagozkien nazioartekoetan integratzea. administrazio zentralaren onarpena. Xedapen honen garrantzia frogatu du PPk hura zapaltzen saiatzeko formulatu berri duen lege-proiektuak, parlamentuaren laguntza faltagatik ez ezik bere oinarri juridiko hutsagatik ere porrot egitera bideratua dagoen ekimena. Estatuak nazioarteko harremanetarako duen eskumenean oinarritzen saiatzen da, Auzitegi Konstituzionalak dagoeneko gogoratu duenean titulu hori ez dela nahikoa estatuaren esku-hartzea kirol-gai honetan justifikatzeko, eta oinarri okerreko eta kondena hutsaren froga ona. defendatzaileak da Eskuina ez zela TC bera jo xedapen hori helegitera, eta ez duela egin bere konstituzionalitate osoa ezagutzen duelako.
Arazoa, nolanahi ere, gaur egun, legea betetzea da. Kontzeptuarekin batera euskal beisbol eta surf federazioen integraziorako berariazko hitzarmen bat zegoela ondorioztatu zen, zeinaren neurrira egindako trajea 48.2 artikuluaren (sustrai historiko eta sozialeko kirola, in kasu bat, eta kirola non eskualdeko federazioa jada nazioarteko batean zegoen eremuan Espainiakoa sortu aurretik, bestean). Baina ematen du hilabeteak aurrera doazela eta sarrera bikoitz hori ez dela gauzatzen. Zeren? Besterik gabe, kasuan kasuko Espainiako federazioek ez dutelako soilik aginduak eskatzen duen «laguntza bateratua» ematen euskaldunek eskatutako onarpenari, baizik eta hori eragozteko baliabide guztiak zabaltzen dituztelako. Eta hor dago CSD, bi euskaldunen integrazioa baimendu zuena, eta bete behar duena. Hori argi. Eta hor gaude. Ados nago nazioartekoen barruan gehiengoak bilatu behar direla (STC 80/2012k jada gogora ekarri zituen joko-arauak), baina ezin da legearen aurrean men egiten ez duten Espainiako federazioekin gatazka irekian egin, betetzen ez duen CSD batekin. bere papera, eta itun politikoa ez ezik, Espainiako lege baten exekuzioan etengabe tematu behar duen euskal zati batekin. Zain, kirolariak. Legezko mandatua delako, federazioei eta haien bitartez euskal kirolariei eskubide bat sortzen diena, kamiseta berdearen alde (gutxienez) aukeratu ahal izateko borondatea erakutsi baitute.
Kirolaren Euskal Legeari dagokionez, ofizialtasun gai honetan dituen gabeziak nabarmentzen ditugu, bide hori hasi duten federazioekin bidelagun jarraitzeko gobernu-akordioa garatuz bideratu daitezkeenak. Lan asko ere, aurretik, etxean.
Baina osteguneko eztabaida, euskal legearen aplikazioarekin lotuta, bere 43.6 artikuluan ere zabaldu zen, zeina argi baitago Eusko Jaurlaritzaren betebeharra, datozen lau urteetarako hauteskunde federatiboak deitu aurretik, muga bat ezartzeko. kargu horietarako mandatuak. Euskal legeak Jaurlaritzari berari ematen dion ezbairik gabeko aginduak ez du onartzen haren ezjakintasuna edo bidegabeko atzerapenik (urte eta erdiko indarraldia igaro ondoren). Are gehiago, ez betetzeak hauteskunde prozesu federatibo osoan eragin dezake. Legeak bete behar dira, eta, lehenik eta behin, administrazio sustatzaileek eta exekutatzaileek. Beti daukagu denbora gauzak ondo egiteko. Edo, Rajoyk esango lukeen bezala, gaizki ez egiteko.
(Urriak 13 Postan argitaratua)
